Yaşamı planlamak

Ders çalışmak davranışı karar vermemize bağlıdır. Ders çalışmak istemek tek başına yeterli değildir. Yaşamını planlamak kendine olan güvenini arttırır. Başarma oranın daha çoktur. Çünkü planlamak hedef belirlemek için motivasyon sağlar. Bu motivasyonla, ders çalışmayı hedefine ulaşmada bir araç olarak görebilirsin. Bu aracı doğru kullanma gereksinimi duyar; doğru yolda doğru araçla ilerlemek başarı oranını arttırır. Araç olarak görülen ders çalışma davranışı belli bir sistemi gerektirir. Bu sistemi motive olarak daha rahat plan program yaparak uygulayabilirsin.

Hedef belirleme hayal etmeyle başlar. Hayal etmediysen şimdiye kadar şimdi buradan başlayabilirsin. Aklına gelen yapmayı düşündüğün meslekleri sırala. Ve mesleklerin çalışma alanını belirle. Kendini hangi alanda mutlu, heyecanlı hissedersin? Ve hayal et. Orada mutlu olup olmayacağını düşün. İlk defa hayal ederken biraz zorlanabilirsin, aklına bir şey gelmeyebilir. Hemen pes etmeyip kendine zaman tanıyıp konsantre olduğunda yavaş yavaş bir şeylerin aklına geldiğini göreceksin. Burada ilgi alanların sana yol gösterecektir. Kendini tanıdıkça hayal edeceğin konu alanları ortaya çıkacaktır.

Kendin istediğin için doktor olmayı hedefle; baban istediği için değil. Bu hayatı yaşayacak olan yine sensin. Seçimler hayatımızı şekillendirir. O yüzden gelecekte hangi şehirde, hangi meslekte nasıl bir hayat yaşıyorsun düşün bir kere? Mesela 2025 yılında bugün nerde, ne yapıyorsun? Sıradan bir günün nasıl geçiyor? Hayatında yapmak istediklerinin ne kadarına ulaştın? 2025 yılını düşün ömrün boyunca öğrenci olarak yaşamayacaksın. Öğrencilik evresinden sonraki evrede neredesin? Onu hayal et. Hayal etmek sonsuz ve bedava. Afrika’da Amerika’da Avrupa’da hangi kıtadasın? Ne iş yapıyorsun? Neler yapmaktan keyif alıyorsun? Amacın ne bu hayatta? Seni keyiflendiren şeyler ne? Nerede olursan yaşamından memnun olursun? Ders çalışmak denilen şey aslında sadece bir araç, amaç değil. Dersler, sınavlar ödevler, performansların toplamından bir hayat standardı ortaya çıkıyor. Yıldızları ne kadar çok toplarsan o kadar yaşadığın hayattan doyum sağlayan, mutlu, enerjik, hayata pozitif bakan, mücadeleci ruha sahip birey olursun.

Bu yazıdan sonra bak bakalım etrafına, yaptığın işten memnun olanla işini sevmeden yapan insanları gözlemle. İki tarafın da birbirinden ayrılan ortak özellikleri olduğunu göreceksin. Yaptığı işten zevk alan insanlar işini zorunlu iş olarak değil, keyif aldığı bir etkinlik olarak görür. Bir de üstüne para verirler. ;) bir de sevmediği işi yapan kişinin hayatına bakalım. İşini iş olarak, yük olarak görür. Yapıp kurtulmak ister. Çalışma saati dolsun diye yapıp kurtulmak ister. Çalışma saati dolsun diye saate bakar. Zaman geçmek bilmez. Ruhen yorulur, mutsuz, negatif düşüncelere sahiptir. Yaşamından keyif almaz. Bu durum etrafındaki insanlara da yansır. Gözlemleyin. Bakın daha da göreceksiniz. Bu kişilerin öğrencilik yıllarına dönüp bakalım. Kendini tanımayan hayatıyla ilgili hedef belirlemeden derslerden geçecek kadar not almış bir öğrencilik yılı göreceksiniz. Böyle amaçsızca yaşamak ve “ keşke…” ile başlayan cümle mi kurmak istersin yoksa hayal diye hedef belirleyip ona ulaşmak için fedakarlık yapıp elinden gelenin en iyisini yapmak için mücadele mi etmek istersin? Baktığında hayat zaten istesen de istemesen de mücadele gerektiriyor. Burada Lineer Eğitim olarak bizim amacımız hayatta mücadele ederken uğraşmaktan mutlu olduğun bir alanda mücadele etmeni sağlamak;)

Hedefledin, hayal ettin yeter mi? Hayalini somutlaştırman beynini hedefine yönelik programlamamız gerek. Beynimiz tıpkı insanoğlunun tasarladığı bilgisayar gibidir. Öyle ki beynimiz bilgisayarlardan daha fazlasını yapabilir. En gelişmiş bilgisayar kendi beynimiz desek yanlış bir şey söylemiş sayılmayız.

Bilgisyarda bir program kurmadan bir işlem yapabilmemiz mümkün mü? Elbette ki hayır. Bir yazı yazmak için bilgisayarda word, excel programına ihtiyaç duyuyoruz. Hedef yazı yazmak araç word programı . kendi beynimiz ise aynen böyle çalışıyor. Önce hedefliyoruz. Hayal kuruyoruz. Günlük hayatımıza hedefimizi dahil ederek programı kurmaya başlıyoruz. Boş bulduğumuz yere gelecekteki ünvanımızı adımızı soyadımızı yazıyoruz. Örneğin; Ahmet Baysal Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi.. beyine hatırlatıcı, güdüleyici somut hayali gerçekleştirme programı kuruyor. Bir süre sonra programlanan beyin o hedefe ulaşmak için yapılması gerekenler neyse ona doğru yol almaya başlayacaktır. Ahmet test kitaplarına, deftere, nereye bulursa yazar. Günlük hayatta konuşurken sanki yakın bir zamanda avukat olacak gibi konuşur. Ahmet adliyeye gidip oradaki atmosferi görüp zaten güdülenecek, orada cüppesini giydiğini elinde dosyalarla davaya gittiğini gerçekmiş gibi görecektir. Oradan çıkıp çalışması sevmediği matematik dersini istediği hukuk fakültesine götüreceği için severek çalışmaya başlayacak, en azından hedefine ulaşacak olmanın vereceği heyecanla dikkatini yoğunlaştırarak verimli bir çalışma yapacak.

Çalışmayı istemek mi? Gerçekten nedenleri olarak kararlı bir şekilde istemek mi? Bize lazım olan ikincisidir. Ders çalışmak için kolay gibi görünen masaya oturma eylemi aslında yoğun bir hazırlık süreci gerektirdiğini gördük. Kendini tanımak, ilgilerini keşfetmek, hayal kurmak, ulaşabileceği bir hedef belirlemek ve bu hedefi beyninde programlayıcı bir eylem de bulunmakta işten bunlardan sonra geriye ne zaman hangi nasıl çalışılacak sorusunun cevabını aramakta kaldı…